اين نوشتار، قصد بازخواني ماجراي زهرا اميرابراهيمي را ندارد چه آن که اولاً هر چه بوده تمام شده است و ثانياً آنچه او انجام داده بود، کاري بود که خيلي هاي ديگر هم مرتکبش مي شوند ولي هيچگاه عيان نمي شود و به حکم ستار العيوبي، نبايد هم بشود.

اين يادداشت به بهانه انتشار فيلمي از يک زن در اتاق عمل يکي از بيمارستان هاي جنوب کشور نوشته شده است که نشان مي دهد از سال 85 تا کنون ، وضعيت اخلاقي جامعه لااقل در خصوص حفظ حريم ها ، بهتر نشده است. در اين ماجرا، متأسفانه کادر پزشکي از اين زن در حالت نامتعارفي تصوير برداري کرده و سپس يکي از آنها ، فيلم را در فضاي مجازي پخش کرده است. بلافاصله بعد از اين ماجرا ، دهها سايت ، لينک دانلود اين ويدئوي شرم آور را منتشر کردند و در فاصله اندکي ، جست و جوي کلمات مربوط به اين ماجرا به طرز وحشتناکي در گوگل، ياهو و ... افزايش يافت به طوري که وبمستر گوگل، بعضاً تا 1750 درصد افزايش جست و جو براي کلمات مرتبط را گزارش کرده است. در شبکه هاي اجتماعي نيز صدها جوک درباره آن زن ساخته و منتشر شد.

نکته مشترک در فيلم زهرا امير ابراهيمي و زن اتاق عمل ، اين است که تماشاگران و پخش کنندگان اين دو فيلم ، همواره از اين دو نفر و کار آنها سخن مي گويند و اي بسا منکوب و تحقيرشان مي کنند ولي از اين نکته غافل مي شوند که کار خود آنها به مراتب بدتر و زشت تر است.
اگر کسي به واسطه غريزه جنسي ، کاري ولو اشتباه در خلوت خود انجام بدهد، تنها مرتکب يک خطا - آن هم بين خود و خداي خود - شده است اما کسي که از اين ماجرا ، مخفيانه فيلم مي گيرد يا آن را براي اولين بار منتشر مي کند و تمام کساني که آن را پخش مي کنند و به يکديگر نشان مي دهند، مرتکب اقدام شرم آوري به نام "زير پا گذاشتن شرافت خود"شان شده اند.

فرقي هم نمي کند که شغل، تحصيلات يا جايگاه اجتماعي افراد چه باشد ؛ همه مي توانند شرافت خود را ناديده بگيرند و آرام آرام تبديل به فردي بدون شرافت انساني تبديل شوند، بي آن که خود بدانند.

مي شود به راحتي فيلمي که از فضاي خصوصي ديگران به موبايل يا ايميل ما رسيده است را پاک کنيم و حتي خودمان هم آن را نبينيم. اما بعضي هايمان ناگهان خود و شخصيت خودمان و شرافت انساني مان را فراموش مي کنيم و چنان تصاوير خصوصي ديگران را به دوستان و آشنايان نشان مي دهيم يا ارسال مي کنيم که گويا سخن از انيميشن تام و جري است!

هيچ وقت هم فکر نمي کنيم که آن "انسان"ي که فيلمش را مي بينيم و براي ديگران مي فرستيم و نيز خانواده و اطرافيانش با کارهاي ما در چه وضعيت اسفناکي قرار مي گيرند.
باز هيچ وقت فکر نمي کنيم که با توجه به رشد فزاينده فناوري هاي جديد، ممکن است روزي خود ما يا يکي از اطرافيان ما، مقصر يا غير مقصر، قرباني چنين وضعيتي شويم.

خيلي از ما ، وقتي درباره جامعه صحبت مي کنيم ، مصلح وار سخن از انحطاط اخلاقي جامعه مي گوييم و سري به تأسف تکان مي دهيم ولي اگر ساعتي بعد ، فيلم خصوصي يک "انسان" به دست مان برسد، براي اين که بين دوستان مان متاعي براي عرضه داشته باشيم، آن را براي ديگران مي فرستيم و اي بسا با خود مي گوييم اين شخص را که کسي نمي شناسد... و چنين مي شود که دست به دست مي گردد تا به اطرافيان او هم برسد و آبرو و زندگي اش از بين برود؛ به همين سادگي و به خاطر اين که ما، کمي بخنديم.

وحشتناک نيست؟ و آيا هر کدام از ما که فيلم و عکس هاي خصوصي ديگران را منتشر مي کنيم يا براي ماجراي آنها جوک درست مي کنيم و به هم مي فرستيم، سهامدار انحطاط اخلاقي جامعه نيستيم؟ و مگر جز اين است که جامعه از من و تو و ديگراني تشکيل شده است که اتفاقاً همه مان خودمان را موجودي جدا از جامعه مي پنداريم و هميشه ديگران و کليت جامعه را متهم مي کنيم؟

براي خودمان، براي شرافت و انسانيت مان و براي خانواده و فرزندان مان ، چنين فيلم هايي را نبينيم و به ديگران نفرستيم. آسيب جامعه آلوده، اگر به فوريت و به طور مستقيم دامن شخص ما را نگيرد، مي تواند براي فرزندان ما که در جامعه اي که برايشان مي سازيم زندگي کنند، بسيار خطرناک باشد و دامنگير آنها باشد.
نديدن و نفرستادن اين فيلم ها و عکس ها، کار سختي نيست. خودمان به خودمان احترام بگذاريم.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: